وارستگی ز حسن دگر می دهد نشان

عالم غبار دامن نازیست پر فشان

مردیم و همچنان خم و پیچ هوس بجاست

از سوختن نرفت برون تاب ریسمان

بر ظلم چیده اند کجان دستگاه عمر

دارد ز تیر آمد و رفت نفس کمان

بیمغز جز شکست ز دولت نمی کشد

ازسایهٔ هما چه برد بهره استخوان

دل محو غفلت و نفسی در میانه نیست

من مرده ام به خواب و زخود رفته کاروان

ضعفم رسانده است به جایی که چون صدا

آیینه هم نداد ز تمثال من نشان

هستی به غیرپردهٔ روی فنا نبود

روشن شد این متاع به برچیدن دکان

عاشق کجا و آرزوی خانمان کجا

پروانه درکمین فنا دارد آشیان

پرواز بندگی به خدایی نمی رسد

ای خاک ، خاک باش ، بلند است آسمان

نومیدم آنقدر که اگر بسملم کنند

رنگ شکسته می شود از خون من روان

آوارهٔ سراب شعوریم و چاره نیست

ای بیخودی قدم زن و ما را به ما رسان

از درد عشق شکوهٔ اهل هوس بجاست

بیدل ز شعله هیزم تر نیست بی فغان